Współczynnik urbanizacji

Współczynnik urbanizacji – definicja

Współczynnik urbanizacji to procentowy udział mieszkańców miast w ogólnej liczbie ludności. Wskaźnik ten służy do określania stopnia rozwoju społecznego danej ludności. Jest on bezpośrednio związany z uprzemysłowieniem miast, któremu towarzyszy migracja ludzi z terenów wiejskich do miejskich.

Ogólnoświatowy współczynnik urbanizacji wynosi ok. 50%. Najwyższy wskaźnik obserwowany jest w krajach wysoko rozwiniętych. Najniższy natomiast występuje w krajach Afryki i Azji. W Europie wysoki wskaźnik urbanizacji notują (stan na 2017 r.) takie kraje, jak:

• Belgia (97,9%),
• Holandia (91,5%),
• Dania (88%),
• Wielka Brytania (83,1%).

W Stanach Zjednoczonych wskaźnik wynosi 82%, w Japonii 94,3%, natomiast w Chinach 57,9%. Jednym z najsłabiej zurbanizowanych państw są Indie (33,5%).

W Polsce współczynnik urbanizacji wynosi blisko 61% (stan na 2018 r.). Oznacza to, że jest on niższy niż w większości krajów Europy Zachodniej (średnio 80%). Wiąże się to z rozbieżnościami wskaźnika w różnych województwach kraju. I tak, w województwie śląskim wynosi on aż 76%, a w dolnośląskim prawie 69%. W województwie podkarpackim wynosi on zaledwie 41%, a w świętokrzyskim 45%.

Jak obliczyć współczynnik urbanizacji?

W celu obliczenia współczynnika urbanizacji należy podzielić wszystkich mieszkańców miast (w danej gminie, powiecie, województwie lub kraju) przez ogólną liczbę ludności na tym obszarze. Następnie pomnożyć otrzymany wynik przez 100 %.

Przykładowo, jeśli dany powiat zamieszkuje 75 000 ludzi, spośród których w miastach żyje 45 000 ludzi, to drugą wartość należy podzielić przez pierwszą i pomnożyć przez 100%. Ze wzoru otrzymamy współczynnik urbanizacji wynoszący 60%.