Cohusing

Cohousing – definicja

Z definicji cohousing stanowi specyficzny sposób realizowania inwestycji – mieszkań i domów jednorodzinnych. Projekty prowadzone w ramach cohousingu zakładają uczestnictwo wspólnoty (np. grupy przyjaciół lub ludzi o podobnym stylu życia) w projektowaniu, budowie i aranżacji, a później również utrzymaniu i eksploatacji nieruchomości. W takim rozumieniu cohousing jest więc formą mieszkalnictwa wspólnotowego, które gwarantuje idealny balans między tym, co prywatne i tym, co współdzielone.

Jednym z założeń cohousingu jest wykluczenie z procesu budowy osoby dewelopera, co pozwala na obniżenie kosztów przedsięwzięcia, również przez negocjowanie cen usług i materiałów. Wiele kosztów, takich jak projekt architektoniczny czy uzyskanie warunków technicznych przyłączy, dzielonych jest pomiędzy członków wspólnoty. Partycypacja w projekcie daje możliwość wpływania na estetykę i funkcjonalność zarówno prywatnej przestrzeni mieszkalnej, jak i przestrzeni współdzielonej. Ta druga sprzyja zacieśnianiu kontaktów sąsiedzkich, oraz kontroli sąsiedzkiej.

Bardzo często cohousing łączony jest z założeniami zrównoważonego budownictwa. Z uwagi na skalę projektów, inwestycja w nowoczesne systemy pozyskiwania i gromadzenia energii szybciej się zwraca i generuje znaczne oszczędności.

Cohousing w Polsce i na świecie

Idea cohousingu narodziła się w 1960 roku w Danii. Pierwszą wspólnotą cohousingową na świecie był projekt Sættedammen, który dał początek wielu kolejnym inicjatywom – zwłaszcza w Skandynawii i Stanach Zjednoczonych. Cohousing na polskim rynku dopiero raczkuje – przybywa jednak inwestorów gotowych zaangażować środki w tego rodzaju przedsięwzięcia. Najprężniejszym projektem tego typu jest obecnie Kooperatywa Mieszkaniowa „Pomorze”.

Mieszkalnictwo wspólnotowe to atrakcyjna alternatywa wobec nieruchomości z rynku pierwotnego, obciążonych wysokimi marżami deweloperów i drogimi kredytami hipotecznymi.